बापाच्या चेहऱ्यावरचं चिंतेच
जाळ पाहुन
माय माझी रोज रडायची
मला पाहील्यावर कोपऱ्यात जाऊन अश्रु पुसून घ्यायची
या अश्रुचं पागं कसं फेडायचं याचा मी रोज विचार करायचो
पाणी पिऊन जगणाऱ्या बापाला
रोज मरतांना बघायचो
सुकलेल्या मातीतं घाम गाळुनही
मातीतं अंकुर फुटायचा नाही
कर्जाने पोकळ झालेल्या बापाची
त्या देवाला दया यायची नाही
तरीही बाप माझा रोजं
शेतातं राब राब राबायचा
भुक मारुन अश्रु गिळायचा
उन्हातांन्हात आनवाणी चालतं चालतं माय माझी शेतात यायची
चिंतेच्या तप्त उन्हातं
आभाळाकडे बघनाऱ्या बापाच्या
कपाळावरचा घाम पुसायची
बाप रडायचा माय डोळे पुसायची
कोरडी चटणी आणि सुकलेली भाकर मोठ्या प्रेमाने द्यायची
बाप माझां त्या भाकरीचे तिनं तुकडे करायचा एक तुकडा मायला नं मला द्ययचा
एक तुकडा सोता घ्ययचा
सोताची आबाळ करून
मायची आनं माझी काळजी करयचा
गोष्टीत वाचलं होतं देवबा लहान
मुलांच ऐकतो म्हणुन मि देवाला रोज विनंती करायचो
पाऊस पाड म्हणुन सांगायचो
एकदा देवाने एकलं शेतात भरपुर पीकलं
कर्ज फिटण्याच्या आनंदात
बाप माझा नचायला लागला
देव ढगातुन बघायला
पण.....
त्या देवाला बापाचं सुख काही पहावलं गेल नाही
पाऊस अचानकं आवकाळी अला
आन बाप माझा
शेतातल्या झाडालाचं लटकला
त्यानंतर देवाला मी कधी विनंती केलीचं नाही
अश्रुचं पागं कधी फिटलचं नाही
त्याच झाडाच्या सावली खाली बसुन मी आभाळात गेलेल्या
बापाशी बोलायचो
देवाला पाऊस पाड म्हणुन सांगायला लावायचो
स्वप्नात येऊन बाप माझा सांगायचा
देव आता बहिरा झाला आहे
तो कुणाचचं एकतं नाही
माझ्याशी तर तो बोलतंही नाही
ज्या झाडाला लटकुन बाप माझा मरुन गेला
ते झाडही आता बापाच्या वेदणेतं
रोज मरतयं
कोरड्या मातीकडे पाहुन
कर्ज कसं फिटेल या चिंतेचं जाळ
चेहऱ्यावर घेऊन मी रोज जगतोय
संजय धनगव्हाळ