 |
ईथे तिथे रोज कुठे तरी
होतं असतो सामुहीकं अत्याचार
आणि लपेटतात वासनेच्या जळजळीत ज्वाला अंगाशी
मगं सुरू होतो तिचा फक्त तिचाचं
एकटीचा जगण्याचा वनवास
मरण्याची लढाई संघर्षाचा अंधकारं
पेटतो वासनेचा वनवा तेंव्हा
वयाचं भानही नसतं
आणि नजरा विटाळल्यावर
वासनेने बरबरटलेल्या
गिधाडांना करायचा असतो
स्त्री होण्याचा घातं
विक्रूतीने कुरूपं झालेल्या
या जगातं रोज कुठेना कुठेतरी
होत रहाते मुकं शोषण
म्हणुन पोटच्या पोरीही
कुठेच सुरक्षीत नाही
विसरतातं नातेगोते आणि
देहावर आब्रु शाबुत ठेवतं नाही
छळ होत देहाचा तेव्हा लज्जाही
राहतं नाही
जगने आता अवघडं झाले आहे
साभांळ स्वता सुखरूप
होत नसतो
सारकाही सहण करूनही
न्याय कुठेच मीळतं नासतो
तशाचं जखमा घेऊनं
काया शांत होते
निषेधाची पेटलेली मेणबत्ती सुद्धा
निशद्ब होऊन रडतं असते
संजय धनगव्हाळ